ทุกวันนี้ สิ่งที่เคยพูดได้กลับพูดไม่ได้ พร้อมกันก็ดูเหมือนว่าเราจะมีสิ่งที่พูดได้น้อยลงเรื่อยๆ—เกิดอะไรขึ้นกับสังคมของเรากันแน่ และปรากฏการณ์นี้กำลังจะพาเราไปสู่สังคมแบบไหน

ในยุคที่เรารับข่าวสารผ่านทางโซเชียลมีเดีย เจ้าของแพลตฟอร์มมีอำนาจมากกว่าสื่อ เพราะสามารถเลือกที่จะ 'แสดง' อะไรออกมาโดยผู้ใช้ไม่รู้ว่าเป็นการ 'เลือกแสดง' นั่นนำมาซึ่งคำถามแสนสำคัญว่า หากเฟซบุ๊ก ทวิตเตอร์ และกูเกิลเลือกจะ 'บันดาล' ผลการเลือกตั้งประธานาธิบดีสหรัฐฯ ที่กำลังจะถึง มันมีอำนาจพอที่จะทำไหม และมีกฎระเบียบหรืออำนาจใดที่คานอิทธิพลของซิลิคอนวัลเลย์อยู่หรือเปล่า

การเดินทางที่เปลี่ยนไป กับวิถีใหม่ของการค้นหาชีวิต

การได้เดินทางไปยังประเทศที่ ‘ไร้อินเทอร์เน็ตโดยสิ้นเชิง’ นั้นเป็นประสบการณ์อันเป็นเอกลักษณ์ ผู้เขียนจึงได้ถอดบทเรียนส่วนตัวจากประสบการณ์นี้มาเล่าให้ฟัง

จีนมีความพยายามล่าสุดที่จะควบคุมพฤติกรรมของประชาชนของตัวเองอยู่ในทุกอณู ด้วยการ ‘ให้คะแนนพลเมืองดี’ ต่อพฤติกรรมบนอินเทอร์เน็ต การสอดส่องควบคุมครั้งนี้กำลังบอกอะไรแก่เราบ้าง

โลกออนไลน์เป็นพื้นที่เปิดกว้าง เราอยากรู้และพร้อมออกความเห็นเรื่องชาวบ้านไปซะหมด คำว่าหวังดีกับเสือกจึงมีแค่เส้นกั้นบาง ๆ เอ ว่าแต่เราเผลอเป็นแบบนี้มั้ยนะ

เรามักประสบกับความเชื่อที่ว่า ‘อินเทอร์เน็ตน่ะก็ดีนะ แต่มักจะทำให้คนห่างไกลกันมากขึ้น’ อยู่บ่อยๆ มีงานศิลปะ การ์ตูน ภาพถ่าย ที่แสดงความเชื่อทำนองนี้ออกมามากมายจนเฝือ แต่คำถามคือมันเป็น ‘ความเชื่อ’ ที่เป็น ‘ความจริง’ หรือเปล่า?

คือผมทำงานอยู่ที่ออฟฟิศแห่งหนึ่ง จากสัญญาณหลายอย่างที่ทำให้ผมเริ่มเอะใจว่า ในออฟฟิศตอนนี้กำลังมีใครแอบชอบผมอยู่ล่ะมั้ง

การตัดจบบทสนทนานี่ก็มีอยู่หลายแบบ ลองมาดูกันมั้ยว่าใครเคยเจอแบบไหนมาแล้วบ้าง และเพื่อไม่ให้มันดูหดหู่ชีวิตบัดซบจนเกินไป เราจะแนะนำวิธีแก้เขินในกรณีที่เจอสถานการณ์แบบนี้ด้วย

จริงหรือไม่ที่ว่ากันว่า จุดจบของเสรีภาพในโลกออนไลน์เริ่มต้นขึ้นเมื่อแม่มาขอแอดเฟรนด์ในเฟซบุ๊ก หรือเมื่อญาติผู้ใหญ่ยื่นสมาร์ตโฟนเครื่องใหม่มาให้เราสอนเล่นไลน์

โซเชียลเน็ตเวิร์กเปิดพื้นที่ใหม่ๆ ที่อาจทำให้อารมณ์ของคนมาปะทะกันโดยไม่ทันได้ตั้งตัว การสร้าง ‘เกราะกำบัง’ ขึ้นมาเพื่อรักษาสภาพจิตใจให้เป็นปกติจึงจำเป็นอย่างยิ่ง และนี่เป็นหนึ่งในวิธีที่น่าสนใจ